این روزها را ترجیح می دهم جوراب بافتنی بپوشم ... موهایم را پریشان کنم ... یک گوشه ی دنج و گرم برای پاییزم پیدا کنم که به پنجره هم نزدیک باشد ؛ بعضی روزها آفتاب کم جانی هم رویم بیفتد و چند کتاب مورد علاقه ام را دورم بچینم و سلکشن آهنگهای بی کلام و شاید هم باکلام اما آرام ، یک پتوی سبک هم می خواهم ، بعد همانجا کز کنم و حرف نزنیم ...
-
نیستی رفیق باید غم گلویمان را بگیرد و ضجه بزنیم تا چشممان به قدومت بیفتد هان؟ رفیق جان باز هم ساکتی؟ نکند ....
-
دلم از آن گوی ها می خواست که انگار زمان را در یک روز برفی مدفون کرده است ، خانه ای پر از برف و درختهای کاج اطرافش که از کودکی دیدنش غم و ل... -
هرچقدر دلت سوخته باشد هزار سال هم بگذرد و همه يادشان برود زخمت خوب مي شود ولي جايش نه... مثل رد سوختگي ، مثل يك داغ ، تيره تر است ، تازه ...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر