چهارشنبه، آبان ۲۴

باید راه بیفتیم

باید اینجا باشی
درست همین جا 
روبروی من 
روی صندلی چوبی لهستانی
نه شاید هم 
هر دو بایستیم 
درست آن جا 
کنار پنجره ی کوچک اتاق 
من برگ ها را بشمارم 
تو کلاغ ها را 
و باران 
که از دیشب یک ریز می بارد
باید بگویی 
هم قدم هستی بانو؟
و من 
باید هیچ نگویم 
و لبخند را بوسه ای بر بازویت 
باید راه بیفتیم آقای من 
باید راه بیفتیم ...
در

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

تو خود درمانی ای درد

می دونی ! خیلی وقتا هست که دیگه از نوشتن هم کاری برنمیاد  اون وقته که باید از رویاها و قصه ها بیای بیرون ،  بشینی درست رو به روم  ...

  • هذیاااان
    نیستی رفیق  باید غم گلویمان را بگیرد و ضجه بزنیم تا چشممان به قدومت بیفتد  هان؟ رفیق جان  باز هم ساکتی؟ نکند ....
  • زندگی در حباب
    دلم از آن گوی ها می خواست که انگار زمان را در یک روز برفی مدفون کرده است ، خانه ای پر از برف و درختهای کاج اطرافش که از کودکی دیدنش غم و ل...
  • چله نشين غم توام
    هرچقدر دلت سوخته باشد هزار سال هم بگذرد و همه يادشان برود زخمت خوب مي شود ولي جايش نه... مثل رد سوختگي  ، مثل يك داغ ، تيره تر است ، تازه ...