قفل های عادت
زنگ زده بر حصار روزمرگی
توهم ِ گذران ِ عشق
دخیل ِ بی تفاوتی
آفرودیته
زنگ زده بر حصار روزمرگی
توهم ِ گذران ِ عشق
دخیل ِ بی تفاوتی
آفرودیته
-
نیستی رفیق باید غم گلویمان را بگیرد و ضجه بزنیم تا چشممان به قدومت بیفتد هان؟ رفیق جان باز هم ساکتی؟ نکند ....
-
دلم از آن گوی ها می خواست که انگار زمان را در یک روز برفی مدفون کرده است ، خانه ای پر از برف و درختهای کاج اطرافش که از کودکی دیدنش غم و ل... -
هرچقدر دلت سوخته باشد هزار سال هم بگذرد و همه يادشان برود زخمت خوب مي شود ولي جايش نه... مثل رد سوختگي ، مثل يك داغ ، تيره تر است ، تازه ...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر