دوشنبه، مرداد ۲۳

ماندم

او که رفت 
گریه کردیم 
آن قدر که هنگام بازگشت در آغوشم گرفتی 
راه باز می کردی و آرام اشک می ریختی
آن روز نمی دانستم 
باید کسی باشد که  
تکیه ات باشد 
دستش را به پشتت بگیرد 
پناهت باشد 
چیزی نگذشت 
تو که رفتی 
پیاده برگشتم 
تنها 
غم نبودن تو 
و 
آه 
کمری که شکسته بود 
و 
دستی که به پشت نبود ...
در

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

تو خود درمانی ای درد

می دونی ! خیلی وقتا هست که دیگه از نوشتن هم کاری برنمیاد  اون وقته که باید از رویاها و قصه ها بیای بیرون ،  بشینی درست رو به روم  ...

  • هذیاااان
    نیستی رفیق  باید غم گلویمان را بگیرد و ضجه بزنیم تا چشممان به قدومت بیفتد  هان؟ رفیق جان  باز هم ساکتی؟ نکند ....
  • زندگی در حباب
    دلم از آن گوی ها می خواست که انگار زمان را در یک روز برفی مدفون کرده است ، خانه ای پر از برف و درختهای کاج اطرافش که از کودکی دیدنش غم و ل...
  • چله نشين غم توام
    هرچقدر دلت سوخته باشد هزار سال هم بگذرد و همه يادشان برود زخمت خوب مي شود ولي جايش نه... مثل رد سوختگي  ، مثل يك داغ ، تيره تر است ، تازه ...