یکشنبه، شهریور ۱۹

عشق را به من وعده بده

مهربانم
زندگي سرشار از لحظه هاي سخت است كه عبور مشترك ازين لحظه ها، بدون ضربه زدن به حرمت و قداست زندگي مشترك تقريبا محال به نظر مي رسد، يازده سال در كوچه پس كوچه و كوي و برزن ، بيابان و جنگل ؛ مسيرهاي صعب العبور زندگي گذشتيم گاهي آرام و گاهي مجبور به دويدن شديم، اما در تمام لحظه ها چون گنجي ناب ، بكارت با هم بودن و زندگي مشتركمان را حفظ كرديم ،با هم لبخند زديم و اشك ريختيم...
 همين رسالت ما بود 
در

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

تو خود درمانی ای درد

می دونی ! خیلی وقتا هست که دیگه از نوشتن هم کاری برنمیاد  اون وقته که باید از رویاها و قصه ها بیای بیرون ،  بشینی درست رو به روم  ...

  • هذیاااان
    نیستی رفیق  باید غم گلویمان را بگیرد و ضجه بزنیم تا چشممان به قدومت بیفتد  هان؟ رفیق جان  باز هم ساکتی؟ نکند ....
  • زندگی در حباب
    دلم از آن گوی ها می خواست که انگار زمان را در یک روز برفی مدفون کرده است ، خانه ای پر از برف و درختهای کاج اطرافش که از کودکی دیدنش غم و ل...
  • چله نشين غم توام
    هرچقدر دلت سوخته باشد هزار سال هم بگذرد و همه يادشان برود زخمت خوب مي شود ولي جايش نه... مثل رد سوختگي  ، مثل يك داغ ، تيره تر است ، تازه ...