چهارشنبه، شهریور ۱

دختری ساکت و خموش

گل های روستا 
گلی بنفش به گوشه ی سرش 
خاک های نرم 
جورابی وصله دار و
بلندای آسمان 
کوتاهی دامنش 
رنگ سرخ شقایق به لب ها و 
سیاهی شب سایه ای به چشم ترش 
.
.
.

به چشم مردمان شهر
نمی ارزید 
پاکی و خال خال روی گونه اش 
در

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

تو خود درمانی ای درد

می دونی ! خیلی وقتا هست که دیگه از نوشتن هم کاری برنمیاد  اون وقته که باید از رویاها و قصه ها بیای بیرون ،  بشینی درست رو به روم  ...

  • هذیاااان
    نیستی رفیق  باید غم گلویمان را بگیرد و ضجه بزنیم تا چشممان به قدومت بیفتد  هان؟ رفیق جان  باز هم ساکتی؟ نکند ....
  • زندگی در حباب
    دلم از آن گوی ها می خواست که انگار زمان را در یک روز برفی مدفون کرده است ، خانه ای پر از برف و درختهای کاج اطرافش که از کودکی دیدنش غم و ل...
  • چله نشين غم توام
    هرچقدر دلت سوخته باشد هزار سال هم بگذرد و همه يادشان برود زخمت خوب مي شود ولي جايش نه... مثل رد سوختگي  ، مثل يك داغ ، تيره تر است ، تازه ...