سه‌شنبه، اسفند ۱

مارینا تسویتایوا

آب رنگ

تاریک شدند قاب های پنجره 
نسیم ِ دره از نفس افتاد 
شب روشن ؛ 
از بالای کاج 
اولین پرتوی بلند خود را ماه 
 پرت می کند به زمین

فرشته نگاه مقدسش را پایین انداخت 
مردم از سایه هایی که لحظه ای ظاهر شدند
شادمانند
و
چشمان ِ طلایی دخترک آرام که خود را به پنجره چسبانده  


در

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

تو خود درمانی ای درد

می دونی ! خیلی وقتا هست که دیگه از نوشتن هم کاری برنمیاد  اون وقته که باید از رویاها و قصه ها بیای بیرون ،  بشینی درست رو به روم  ...

  • هذیاااان
    نیستی رفیق  باید غم گلویمان را بگیرد و ضجه بزنیم تا چشممان به قدومت بیفتد  هان؟ رفیق جان  باز هم ساکتی؟ نکند ....
  • زندگی در حباب
    دلم از آن گوی ها می خواست که انگار زمان را در یک روز برفی مدفون کرده است ، خانه ای پر از برف و درختهای کاج اطرافش که از کودکی دیدنش غم و ل...
  • چله نشين غم توام
    هرچقدر دلت سوخته باشد هزار سال هم بگذرد و همه يادشان برود زخمت خوب مي شود ولي جايش نه... مثل رد سوختگي  ، مثل يك داغ ، تيره تر است ، تازه ...